با اینکه همه افراد مبتلا به اختلالات طیف اوتیسمی با ارتباطات اجتماعی مشکل دارند این مشکلات می تواند از مشکلات شدید تا مشکلات خفیف همچون مشکل در زبان بدن و غیره متغیر باشد. با اینکه اختلال طیف اوتیسمی جدید در برگیرنده سطحی از پشتیبانی است اما ایده توضیح اوتیسم سطح 1 دیگر به کار نمی رود چون این موضوع برای افراد معنایی ندارد. بیشتر افراد هنوز هم از واژه سندرم Asperger استفاده می کنند اما حتی این واژه هم معنی اوتیسم خفیف یا با عملکرد بالا نیست.

نشانه ها و علائم اوتیسم خفیف چیست؟

افرادی که اختلال طیف اوتیسم دارند باید نشانه های خاصی داشته باشند تا بتوانند در زمره این گروه از افراد قرار گیرند. حتی افرادی با اوتیسم خفیف هم چالش های حسی و توسعه ای قابل ملاحظه ای دارند که به اندازه کافی شدید است و می تواند بر روی فعالیت ها و روابط روزمره شان اثر بگذارد. با اینکه چنین نشانه هایی باید قبل از سن 3 سالگی ظهور کنند اما گاهی از اوقات نشانه های خفیف تر تا زمانی که کودک بزرگ نشده نادیده گرفته می شود (به خصوص برای دختران). اگر این نشانه ها برای اولین بار بعد از سن 3 سالگی خود را نشان دهد فرد برای تشخیص اوتیسم صلاحیت نخواهد داشت. این افراد را به عنوان افرادی شناسایی می کنند که اختلال برقراری ارتباط دارند. اگر کودک شما واقعا اوتیسمی باشد نشانه هایش در برگیرنده موارد زیر خواهد بود:

• مشکل در برقراری ارتباط که ممکن است در برگیرنده مشکل در مکالمه کردن، زبان بدن، تماس چشمی یا حالات چهره باشد.
• مشکل در توسعه و حفط روابط که غلب به خاطر مشکل در دوست پیدا کردن یا به اشتراک گذاشتن تمایلات رخ می دهد.
• تمایل برای تکرار یک فعالیت، حرکت یا کلمه خاص حتی اگر دلیل واضحی برای این امر وجود نداشته باشد.
• تمایلات محدودی که اغلب شدید هم هستند. مثلا برخی ها فقط ممکن است به بازی های ویدئویی علاقه مند باشند.
• بیش فعالی یا کم فعالی نسبت به ورودی های حسی ( ممکن است به نور، بوها، روشنایی، درد و لمس توجهی نداشته باشند یا بیش از حد به آن توجه کنند).

وقتی می گوییم فردی اوتیسم خفیف دارد منظورمان چیست؟

خوب حالا سوال اینجاست که چرا برخی والدین، معلمان و پزشکان بیان می کنند کودکی اوتیسم خفیف دارد؟ اصلا این موضوع به چه معناست؟ از آنجایی که تعریف رسمی برای واژه اوتیسم خفیف وجود ندارد هر فردی از ایده خود برای تعریف این اختلال استفاده می کند.

• گاهی از اوقات این واژه زمانی مورد استفاده قرار می گیرد که فرد به طور واضح اوتیسمی است اما مهارت های دیگر و مهارت های زبانی را دارد. به عنوان مثال جویی کارکرد خوبی در کلاس دارد اما از آنجایی که اوتیسم خفیف دارد نمی تواند دوستی برای خود پیدا کند.
• همچنین این واژه ممکن است برای توصیف شرایط افرادی به کار رود که چالش هایش زیاد هم خفیف نیستند اما از کلمات شفاهی اندکی استفاده می کند. به عنوان مثال: من خوشحالم که کودک شما از حرکات دستش برای درخواستی استفاده می کند او ممکن است اوتیسم خفیف داشته باشد.
• این واژه همچنین برای توضیح تصمیمات درمانی استفاده می شود. به عنوان مثال: کودک شما اوتیسم خفیف دارد پس او با بازی درمانی عملکرد بهتری نسبت به رفتاردرمانی شدید خواهد داشت.

فردی که مبتلا به اوتیسم خفیف است ممکن است مهارت های ارتباطی پیشرفته و توانایی های آکادمیک هم داشته باشد اما مهارت های اجتماعی خوبی ندارد، مشکلات حسی شدید دارد و به شدن با مهارت های سازمانی مشکل دارد. در نتیجه این فرد ممکن است مقررات مدرسه یا محل کار را بسیار چالش برانگیز بداند. به عنوان مثال فردی را تصور کنید که مهارت های زبانی پیشرفته ای دارد و از لحاظ آکادمیک بسیار موفق است. او در کلاس به سوالات پاسخ می دهد و می تواند در عرض چند ثانیه برخی از مسائل را حل کند اما نمی تواند قوانین موجود را دنبال کند. حالا این فرد را با فردی مقایسه کنید که مشکلات قابل توجهی با تحصیلات دانشگاهی دارد اما با نور یا روشنایی مشکل چندانی ندارد و مشکلی در دنبال کردن قوانین هم ندارد. به نظر شما چه کسی اوتیسم خفیف دارد. پاسخ فردی است که به مقررات و موقعیت وابسته است.

معیارهای تشخیصی چگونه به تعیین اوتیسم خفیف کمک می کند:

معیارهای تشخیصی DSM-5 سه سطح عملکردی دارند که به تعیین شدت اوتیسم کمک می کند.

افرادی که اوتیسم خفیف دارند در سطح ا در نظر گرفته می شوند. این موضوع بدین معنی است که آن‌ها برای داشتن یک زندگی طبیعی به پشتیبانی کمتری نیاز دارند. این تعریف کمی گمراه کننده است چون خیلی از افراد مبتلا به اوتیسم خفیف ممکن است در برخی از شرایط به پشتیبانی زیادی نیاز داشته باشند. به عنوان مثال فردی که اوتیسم خفیف دارد ممکن است مهارت های شفاهی زیادی داشته باشد اما توانایی برای تفسیر زبان بدن یا احساسات دیگران را نداشته باشد. در نتیجه افرادی که با اوتیسم خفیف دست و پنجه نرم می کنند در کار، کلاس یا حتی برقراری ارتباط با جنس مخالف و پلیس هم ممکن است مشکل داشته باشند.

درمانی برای اوتیسم خفیف وجود دارد؟

همانند سایر انواع اوتیسم، درمان مناسب در برگیرنده موارد زیر است:

• رفتاردرمانی( دادن پاداش برای آموزش رفتارهای مناسب)
• بازی یا توسعه درمانی( استفاده از فعالیت های مبتنی بر بازی برای ایجاد ارتباطات احساسی و ارتباطی)
• دارودرمانی( گاهی از اوقات برخی از داروها را می توان برای درمان نشانه هایی همچون اضطراب و اختلال خلق و خوی مرتبط با اوتیسم به کار برد)
• گفتاردرمانی( با اوتیسم خفیف، گفتاردرمانی معمولا مرتبط با مهارت های گفتاری و زبان بدن است)
• کار درمانی( اغلب برای مشکلات حسی مفید است)
• درمان فیزیکی( بیشتر کودکان اوتیسمی ممکن است تن عضلانی کمی داشته باشند)

برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است از درمان مشکلات مرتبط همچون تشنج، مشکلات معدوی روده ای، اختلال خوب و مشکلاتی همچون اختلال وسواس جبری هم نفع ببرند. این مشکلات برخی از اوتیسم نیستند اما در میان کودکان مبتلا به اوتیسم شیوع بیشتری دارند.

سخن نهایی:

نتیجه گیری که می توان از این صحبت ها کرد این است که واژه اوتیسم خفیف مفید نیست اما در میان افراد رواج پیدا کرد. واقعیت این است که نشانه های خفیف می تواند مشکلات حادی را در حوزه ارتباطات اجتماعی، کار و مستقل شدن ایجاد نماید. همچنین این افراد ممکن است چالش های احساسی شدیدی داشته باشند. بیشتر افرادی که با اوتیسم خفیف دست و پنجه نرم می کنند با اضطراب، افسردگی، اختلال وسواس جبری و سایر مشکلات روحی رنج می برند. برای درک چالش های اوتیسم از به کار بردن واژه هایی همچون اوتیسم خفیف خودداری کنید. در عوض سوالات خاص و مستقیمی درباره چالش های رفتاری ، حسی، اجتماعی و شفاهی بپرسید. سپس درباره نقاط قوت، استعداد و تمایلاتش حرف بزنید.